گیج

تنها قدم میزنی در امتداد تنهایی  ... در امتداد دیواری بزرگ و سخت ... جانش پوسیده، رنگش مرگ ... آیینه های خرد بر زیر پایت همچو امیدهای زیبای فراموش شده ... گذر که میکنی گلگون میشوند و چسبناک ... سوزی بر جانت میگذارند و میروند ... بی آنکه خود را در آنها دیده باشی ... بی آنکه حتی دمی آسوده باشی ... دست بر زبری ریز دیوار کشان ... چشم بر ناکجا دوخته ... روان روان میکشی خود را بر هیچی بزرگ ... عریان تر از هر آبرویی ... بی خویش ... کسی اینجا آشنا نیست ... تو تنها بازمانده از انسان های نخستینی ... ناندرتالی با پیشانی برآمده و برجستگی مشخص استخوان اکسیپیتال ... بازمانده ای در میان کرومانیون های وحشی و سود جو ... ناندرتالی حساس و شهودی و گرم ... غریبه ای که به هرجا مینگرد تنها غریبه هایی میبیند نا آشنا ... نه زبانش را میفهمند نه درکی از درونش دارند ... تنها به سودشان فکر میکنند ... ناندرتال ها عاشق سرما هستند ... حرارت درونشان را میکاهد ... میتوانند در سرما همدیگر را در آغوش بگیرند و گرما را لذت ببرند ... حتی میتوان در سرما برای دیگران جنگید ... برای دیگران مرد !!

تنها به پیش میروی ... چیزی درونت دوست دارد فریاد بزند ... دوست دارد دیده شود ... نه به عنوان بیماری روانی ... نه به عنوان حقیری قابل ترحم ... نه به عنوان کسی که نمیداند چه میخواهد ... به عنوان عاشقی مست ... درد دارد ... این حرف ها را زدن درد دارد ... دیده نشدن درد دارد ... بد قضاوت شدن درد دارد ... بی اعتمادی درد دارد ... درد دارم ... فریادی سخت راه گلویم را بسته ... هر چه می آید، درون میریزم ... اینجا مهر را به عنوان بیماری درمان میکنند !! ... مگر میشود کسی عاشق شود ؟!! 

سکوتی، مرگ را در وجودم می پرورد ... تمنای فرافکنی نیرویی پر شور و عظیم را دارد ... بر دوش کشیدنش را تاب نمی آورم ... تاب نمی آورد ... عجیب بزرگ است!!! مردم چشم هایم زیاد عرق میکنند ...